... یــه سرزمیــن امــن واسه مُــردن ...

لا اقسم بهذا البلد«1»و انت حل بهذا البلد«2»(قسم به این شهر «1»و حال اینکه تو در آن جای داری«2»)

.یک.

پست آسایشگاهم. شب آخر، ساعت دو صبح. جلوی در آسایشگاه ایستاده ام و بچه ها را که تخت خوابیده اند نگاه می کنم. فردا روز جدایی مان است. از تخت اول شروع می کنم و تک تک شان را نگاه می کنم. چهره های معصومشان را. چهره هایی که در این دو ماه خاطره ها ساختند. امین سردش است، در خودش مچاله شده، پتوی خودم را می آروم و می کشم رویش. کم کم از هم باز می شود و لبخندی محو روی لب هایش می نشیند، لبخندی که فراموشش نخواهم کرد. جواد لبه ی تخت است و هر آن ممکن است از تخت به زمین بخورد، آرام بیدارش می کنم و می گویم :" داداشی اونورتر بخواب". حتی کسانی هم که صنمی باهاشان نداشتم امشب برایم عزیز شده اند. بخ تخت بهرام که میرسم خنده ام می گیرد. یکی دو هفته پیش به خاطر کاری که کرد و ما حاضر نشده بودیم لو بدهیمش از ساعت دو و نیم تا چهار یک ضرب بشین و پاشو رفتیم. هوای بیرون آنقدر سرد است که بچه هایی که بیرون پست می دهند، دو تا اورکت پوشیدند و باز هر ده دقیقه یکبار می آمدند و جلوی بخاری می ایستادند. هوا دارد روشن تر می شود و لحظه به لحظه به ساعت جدایی نزدیک تر می شویم. بغضم گرفته اما نمی ترکد...

.دو.

بیدار باش زده ام، چراغ را روشن کردم و فریاد زدم "نبود آخرین بیدار باش؛ نبود آخرین نماز صبح؛ نبود آخرین عدسی؛ نبود..." بچه ها از خواب پریدند و یکی می خندید، یکی فحش می داد، یکی به اطراف نگاه می کرد که باید چکار کند... . از قبل هماهنگ کرده ایم که بخوانیم "سپیده دم اومد و وقت رفتن/ حرفی نداریم ما برای موندن / هرچی که بوده بین ما تموم شد / اینجا برام نیست دیگه جای موندن / من میرم از پادگان تو بیرون / یادت باشه خونهمو کردی ویرون، خونمو کردی ویروون..." و همه می خوانند. بغض بچه ها را می بینم. میرویم نمازخانه و برمی گردیم و وقت، وقت بوسیدن و بدرود است. همدیگر را بغل می گیریم و می بوسیم، شانه های هم را می بوسیم، بغضم می ترکد، اشک هایم ناخودآگاه راه می افتد روی صورتم، می روم ته آسایشگاه و روی تخت می نشینم به گریه. بچه ها دارند یک صدا آهنگ می خوانند "سلام ای غروب غریبانه دل  / سلام ای طلوع سحرگاه رفتن/ سلام ای غم لحظه های جدایی /  خداحافظ ای شعر شبهای روشن خداحافظ ای شعر شبهای روشن/خداحافظ ای قصه عاشقانه
خداحافظ ای آبی روشن عشق / خداحافظ ای عطر شعر شبانه خداحافظ ای همنشین همیشه/ خداحافظ ای داغ بر دل نشسته تو تنها نمی مانی ای مانده بی من/  تو را می سپارم به دلهای خسته تو را می سپارم به مینای مهتاب / تو را می سپارم به دامان دریا اگر شب نشینم اگر شب شکسته/ تو را می سپارم به رویای فردا به شب می سپارم تو را تا نسوزد/ به دل می سپارم تو را تا نمیرد /اگر چشمه واژه از غم نخشکد/ اگر روزگار این صدا را نگیرد /خداحافظ ای برگ و بار دل من/ خداحافظ ای سایه سار همیشه/اگر سبز رفتی اگر زرد ماندم/ خداحافظ ای نوبهار همیشه"... لعنتی ها این موقع، موقع این آهنگ بود؟ لعنتی ها الان باید این را می خواندید؟ لعنتی ها به خوتان هم رحم نمی کنید؟ لعنتی ها...

.سه.

جشن سردوشی برگزار می شود، قسم می خوریم و باید منتظر باشیم تا ببینیم کجا تقسیممان کرده اند. ساک هایمان را جمع می کنیم و منتظریم. به بچه ها نگاه می کنم، استرس موج می زند میان نگاهشان، چهره های معصوم دیشب شان رنگ پریده شده. جلوی جایگاه ایستاده ایم و می آیند که تقسیمات را بخوانند. "این هایی که می خونم افتادن کرج" و چندین نفر را می خواند. "اینهایی که می خونم افتادن ستاد ونک" و باز می خوانند. دوستان یکی یکی دارند می روند. " اینهایی که می خونم افتادن شهریار" و باز رفتن دوستان. " اینهایی که می خونم افتادن تهران برگ" و باز... "اینهایی که می خونم، نترسید، هیچی هم نیست، افتادن سیستان و بلوچستان" و  شروع می کند به خواند اسم ها، ناخودآگاه دستم می رود روی دسته ساک و ساک می نشیند روی شانه هایم و لحظاتی بعد اسمم را می خواند. لبخند می زنم می روم سمت بچه ها. یکی گریه می کند، یکی مبهوت است، یکی بی خیال است و من می خندم...

.چهار.

از درب پادگان می زنم بیرون. پدر یکی از بچه ها جلوی در می پرسد "سرکار کجا افتادی که اینجوری می خندی؟" باز می خندم و می گویم" سیستان و بلوچستان" و باز می خندم. مات و مبهوت نگاهم می کند و سر تکان می دهد، انگار دیوانه دیده، انگار... .  برای آخرین بار تهران را از این منظره می بینم. می خواهم بدانم حالا پارک شهر کجاست تا روی چمن هایش در آغوشم بگیرد؟ حالا صندلی های پارک دانشجو کجاست تا بشینم رویش و با این و آن بحث کنم؟ کجاست ولیعصر تا زیر پاهایم له کنمش؟ رومنس کجاست تا به قهوه ای تلخ مهمانم کند؟ انقلاب کجاست تا با کتاب هایش تسکینم دهد؟ پارک لاله کجاست تا بنشینم روی صندلی دور میدانش و از بین درخت ها برج میلاد را نگاه کنم؟ دربند کجاست تا زیر درخت هایش بغضم بترکد؟ فرحزاد کجاست تا تهرانم را پر دود کنم؟ حالا... حالا... حالا این تهران لعنتی کجاست تا زارش بزنم؟...

+ یکشنبه بلیط دارم و باید بروم زاهدان. هر وقت وقت کنم سر می زنم. البته قبل از رفتن یه آپ دیگه هم می کنم احتمالاً.

++ فعلاً.

وقتی اولش چندبار می نویسی و بعد پاک می کنی و بعد هم که یک چیز درست و درمان می نویسی و سیستم بی هوا ری استارت می شود، یعنی همان ننویسی بهتر است!

+ به شخصی که در پست پایین آن کامنتِ بی نام و نشان را فرستاده بود:

هیچکس در این دنیا- چون در بطن موقعیت خاص انسانی دیگر قرار ندارد - نمی تواند احساس صحیح و درستی در مورد بدی یا خوبی مسئله ای داشته باشد، حالا خواه این مسئله به خوشبختی و بدبختی، به عشق و یا آفت هنری ارتباط داشته باشد.

- هانریش بل/ عقاید یک دلقک!

++ تیتر دیالوگی از فیلم "پل چوبی"

به نیمه شب خوابیدن های تویbrt، به اشک های علیرضا که "تو متولد 74یی"؟، به گریه های مادر آنور گوشی، به بوی مرده ی روی زمین مانده دادن، به سرگیجه های پس از پاکت های خالی سیگار، به زخم های چرک کرده ی پا، به تمام شدن های شارژ گوشی وسط صدای شاهین، به بیزاری از خانه، به بی پولی و دم نزدن، به جمعه ها کار کردن توی ان کتاب فروشی دور میدان انقلاب، به صندلی های خالی سینما سپیده، به گریه های نیمه شب زیر پتوهای کثیف پادگانی متروک، به دربندهای در بند، به ولیعصر و میلاد و دوسیب البالو، به فحش های ارسلان و شانه های خیس از اشکش، به له شدن زیر هجوم جمعیت پانزده خرداد، به خندیدن های دروغین، به ناتمامی زندگی، به حافظ خوانی های سر پست و بازداشتگاه، به سعدی خوانی های کنار سیم خاردار و ایست کشیدن های پاسدار و بازداشتگاه، به بسته های خالی قرص های اعصاب، به شاملو و فحش دادن به زمین و  زمان، به همصحبتی ونوازش گربه های پادگان، فکر کردن های ناتمام، به امید دادن های مسخره، به رد شدن زمان از روی لشم، به بام تهران و زار زدن، قسم به این همه که در سرم مدام شده، قسم به من به همین شاعر تمام شده...

درب دژبانی که باز می شود هوای تازه می پیچد توی پادگان! انگار هوای این طرف دیوار با آن طرف دیوار زمین تا آسمان با هم فرق دارد، هوای بیرون بوی علف های خشک شده ی بیابان های اطراف را می دهد، بوی آزادی را، بوی خیابان، صدای جیغ ترمزها...

از جلوی درب پادگان تا اولین کیوسک -نه مغازه و خانه، کیوسک- چیزی حدود 12 کیلومتر است. جاده خلوت است و مجبورم که پیاده راه بیوفتم... بعد از حدود2 کلیومتر پیاده رفتن بالاخره یک ماشین. تا به حال از دیدن یک پیکان قراضه ی نخودی اینقدر خوشحال نشده بودم! جلوی پایم ترمز می زند، جابه جا رنگش پریده و بدنه اش پر است از جای خراش های عمیق و سطحی، صندلی جلویش که انگار نصیب من خواهد شد ریش ریش شده، سقف ماشین سیاه است و یک ترک بزرگ روی شیشه ی جلو...

نگاه ممتدم به ضبطی که هیچ همخوانی با ماشین ندارد راننده را متوجه ی خواسته ام می کند، از آن دست رپ هایی ست که هیچوقت نپسندیدمشان..."میشه عوضش کنید لطفا؟!" می خندد، یا بهتر است بگویم قهقهه می زند"خب سرکار، چی دوست داری بذارم برات؟!" بدون آن که اصلاً متوجه ی حرفم باشم، ناخودآگاه از دهانم می پرد که «ابی»!! اولش خواستم حرفم را عوض کنم ولی گفتم بی خیال... انگار دلم می دانسته هوای چه چیزی را کرده ام...

راننده ی جوان که بیشتر از 26-27 بهش نمی خورد، ماشین را می کشد کنار و یک جیغ کوتاه از لاستیک ها بلند می شود و به سرعت- حتا سریع تر از متوقف شدن ماشین- می پرد پایین و دست هایش را به زحمت می کند توی جیب های تنگ شلوار لی اش و یک فلش ریز در می آورد و با یک لبخند پیروزمندانه می نشیند داخل ماشین و چند لحظه بعد از قرار دادن فلش شروع می کند تند تند دکمه ی next را زدن و قبل از آخرین فشار کلید زیر لب می گوید :"این هم به افتخار سرکار خسته"...

اولین نت که از بلندگوی ماشین پخش شد خواستم بگویم" غلط کردم داداش، عوض کن! اصلاً ابی این همه آهنگ داره چرا این لعنتی؟! من منظورم سبد-سبد بود نه این لعنتی، اینو..." اما آنقدر درگیر این خزعبلات شدم که کار از کار گذشت و ابی داشت می خواند"توی تنهایی یک دشت بزرگ/ که مثل غربت شب بی انتهاست/یه درخت تن سیاه سربلند/آخرین درخت سبز سرپاست"

غرق شدم توی دنیای خودم و صدای ابی و شعر ایرج جنت عطایی... آنقدر گیج بودم که نفهمیدم که... نفهمیدم کی آن تمام شد و حالا ابی دارد می خواند "کنارت اونقدر آرومم/که از مرگ هم نمی ترسم" نمی دانم دقیقاً چندبار موزیک نوازش را گوش داده ام، نمی دانم چندبار با این آهنگ جنون گرفته ام، نمی دانم...نمی دا... "آقا این هم سر جاده، ما اینوری میریم شما کدوم ور می ری؟!؟!"..."ها؟ من؟ چی ؟ هان، من اینوری میرم، سمت تهران خراب شده..."

+ بدبیاری یعنی بخواهی از تهران فرار کنی ولی جایی باشی که تهران دقیقاً روبه رویت ایستاده... فاجعه یعنی حالت از کهریزک بهم بخورد، زندانش دقیقاً کنار پادگانت باشد!!!

++ خب دوستان، احوال شما؟ ما که تو این سه هفته و خرده ای، تقریباً 8 کیلو وزن کم کردیم، شما با وزنتون چطور کنار می آید؟![اون شکلک زبون دازی]!!!

اما چون رژیم غذایی ما خیلی خوب داره جواب میده، به شما هم توصیه می کنم از این رژیم استفاده کنید:

صبحانه: یک عدد نان لوش(ترجحاً خمیر) + یک عدد پنیر20 گرمی + دو عدد خرما + 4کیلومتر دویدن + 150الی200 عدد بشین پاشو + یک دور، دور میل پرچم پا مرغی!!

نهار: (کاسه استیل که دیدین؟) نصف کاسه استیل برنج + یک قاشق خورشت یا ماست + 150 الی 200 عدد بشین پاشو (درحدی که هرچی خوردین رو بالا بیارید)+ یک فاصله ی حدوداً 1000 متری رو با تمام سرعت رفتن و برگشتن (توجه کنید اگر جز 9 نفر آخر باشید که برمی گردید باید این مسافت رو سینه خیز برید و برگردید)

شام: نصف کاسه استیل برنج یا نصف کاسه استیل ماکارونی(یا بقولی خمیربازی آریا) یا نصف کتلت (یا بقولی کفی دمپایی صندل) + یک قاشق خورشت یا یک عدد پرتقال یا یک عدد نان لواش (ترجیحاً خمیر) + 100 عدد بشین پاشو+ ده بار از روی تخت دو طبقه بالا پایین رفتن، هر بار در عرض "بشمار یک، بشمار دو، بشمار سه" گفتن!

ضمناً باید ساعت 5:15 صبح هم از خواب پاشید و بعد از زدن دو رکعت نماز به کمرتون(به قول آقای فرمانده) باید سریع وضعیت کامل کنید و باز تا 9 شب این برنامه رو اجرا کنید!!

+++ باید اون روز بودید و می دیدید که بخاطر رفتن به (گلاب به روتون) دستشویی، درحالی که داشتم از کلیه درد می مردم، چطور چیزی حدود 700 متر رو سینه خیز رفتم!! یعنی بی رحمی در این حد!! ولی باید اعتراف کنم که این درس رو گرفتم که برای رسیدن به اهداف بزرگ(!!) باید نهایت تلاش رو به خرج داد!!! :)

++++ "کوچه تنهایی" رو از "شروین کوهساری" بشنوید!

بعداً گذاشت:

خدا گفت: لیلی عشق می ورزد تا نمیرد. دنیا، لیلی زنده می خواهد.

لیلی آه نیست. لیلی اشک نیست. لیلی معشوقی مرده در تاریخ نیست. لیلی زندگی ست. لیلی! زندگی کن.

لیلی اگر بمیرد، دیگر چه کسی لیلی به دنیا بیاورد؟ چه کسی گیسوان دختران عاشق را ببافد؟

چه کسی طعام نور را در سفره های خوشبختی بچیند؟ چه کسی غبار اندوه را از طاقچه های زندگی بروبد؟ چه کسی پیراهن عشق را بدوزد؟

لیلی! قصه ات را دوبار بنویس...

- از مجموعه "لیلی نام تمام دختران زمین است" / عرفان نظر آهاری / نشر صابرین

+++++ تا هفته ی دیگه، بدرود!

- یه بلیط لطفاً!

"حالا چکار کنم؟!"

"حالا بمیر! چون در ذهنم تو را بارها به قتل رسانیده ام. افزون بر هر چه موهبت که بخشیدی، مرا به یک جانی ِ ذهنی هم تبدیل کرده ای. من روز و شبی نیست که تدبیری تازه نیندیشم در چگونه کشتن تو. رفته ام، گشته ام، و آلات قتاله گوناگون جسته یا سفارش داده ام به نیّت قتل تو. حال دریافتی که چگونه توانسته ای از انسانی که من بودم یک جنایتکار بسازی که در تمام طول و عرض زندگی واقعی اش حتی یک مورچه را هم زیر پایش لِه نکرده است. که باور داشته مور هم جان دارد و... این انسان یکبار در کودکی اش پرنده ای را با فلاخن نشانه گرفته بود و یک عمر است که از باب آن جنایت احساس گناه می کند. اما تو ... ای هدیه خداوندی در پندار من، چگونه  چنین پتیاره ای دراندرون خود پنهان توانستی داشت در طول این همه سال؟ ده- یازده هزاره؟!"

"تو نمی دانی، تو نمی دانی، آنها... متنفرم از همه شان، از آن... از آن... اصلاً چرا من به دنیا آمدم؟ امثال من چرا متولد می شوند؟!"

"برای اینکه چارچنگولی بچسبند به لجن و زیباترین آدمیان را به جانیان معصوم تبدیل کنند و خود بنشینند پای صفحه تلویزیون قسطی خر خوشبختی و کنال ترکیه را نگاه کنند و اندازه های اندام های روسپیان رونق یافته را تخمین بزنند در قیاس با خود و کمر و باسن و ساق و سرشانه ها... و این که کدامشان جراحی پلاستیک هم داشته اند یا نداشته اند!"

"به من کنایه می زنی؟!"

"ابهامی مگر وجود داشت در عبارات من؟!"

"ازت بدم می آید!"

"بیش از من! از حقیقت بدت می آید. و این بدآیندی اجتناب ناپذیر است. زن دوست ندارد به زبان آشکار شود. زن فقط ستوده می خواهد بشنود؛ فرقی هم نمی کند در زبان چه کسی! سال ها پیش تعریف آن نویسنده روسی را برایت آورده بودم که :زن مثل گربه است؛ از جانب هر دستی نوازش بشود سر برزانوی همو می گذارد. زن ِ باهوشی مثل تو، چنین مثل هایی را حتماً در حافظه ضبط می کند."

"می خواهی چه بگویی؟!"

"اینکه نفرتی چنین چرک و زهرآگین را تو، فقط تو می توانستی در من پدید بیاوری و آوردی. تو مرا از آدمیزاد بیزار کردی؛ مرا که مجذوب همین موجودی بودم که آدم نامیده می شود. و باید بگویم که آفرین به این پتیارگی تو که صفت اهریمن است در آیین باستانی ِ ما. حالا فکر می کنم که ممکن است از آغاز هم تو پیشکرده اهریمن بوده باشی. برو؛ از ذهن من برو! از ذهن و فکر من بیرون برو؛ گُم شو!"

[ برشی از "سلوک" / محمود دولت آبادی]

همه می گویند او کیست؟! نمی دانند تو باعث و بانی ِ خلقتی. نمی دانند خط را برای نوشتن عاشقانه ها به تو اختراع کردند. نمی دانند اسکندر به هوای تو دنیا را به خون کشید. نمی دانند عیسی از اعجاز چشم های تو سر به بیابان گذاشت. نمی دانند که پادشاه روم برای یک لحظه دیدنت به زانو افتاد. نمی دانند که معراج محمد به بستر تو بود... تو که حرف زدی شاعران بیت به بیت غزل نوشتند! اصلاً تو مقصری که سعدی از پادشاهی به اسیری افتاد! می دانم که نمی دانند خان قاجار کرمان را به خون نشاند تا تو را نبینند. هیتلر دنبال نژاد برتر نبود، او دنبال تو بود، فرانسه را با خاک یکسان کرد تا کمی از عطر تو را پیدا کند... عراق برای گرفتن تو جنگ را شروع کرد و 33 هزار نفر مُردند تا تو باشی! شوپن حرکات دست تو را نت می کرد! داوینچی می خواست تو را صورت کند! ورساچی و آزرو و دیور به تصور رسیدن به عطر تنت شیشه شیشه عطر و ادکلن پر می کنند! ریبن عینک می سازد تا تو به چشم بزنی و در خیابان راه بروی و دنیا انگشت به دهان بایستد و نگاهت کند و به آن عینک غبطه بخورد که یک نفس با تو فاصله دارد! زارا کفش می سازد تا تو بپوشی و راه بروی تا زمین نجات پیدا کند! کاسترو آن همه سیگار برگ کشید تا بلکن شاید تو روزی لب به سیگار برگ بزنی و...! برج خلیفه را ساختند تا تو را، حتا از این فاصله ببینند! این همه ماهواره می فرستند هوا که تاثیرات نفس کشیدنت روی زمین را بررسی کنند و مدام هشدار می دهند که "کمتر نفس بکش، یخ ها آب شد، زمین را آب برداشت!!"... تو اگر پاهایت به دریا نمی رسید ژاپن غرق در سونامی و امواج نمی شد... تو اگر بر زمین راه نمی رفتی که بم نمی لرزید، تو اگر نفس نمی کشیدی فلیپین شدیدترین طوفان تاریخ را تجربه نمی کرد! تو اگر پلک نمی زدی که برق سهمیه بندی نمی شد! تو اگر آب نخوری آب جیره بندی میشود! تو اگر...

من می دانم اینها هنوز هم نمی دانند تو کیستی، حتا من...

+ حافظ ز چشمان قشنگ تو غزل ساخت / هر کس که تو را دید به چشمان تو دل باخت

نقاش ازل تا که به چشمان تو پرداخت / دیوانه شد از طرز نگاهت، قلم انداخت

    - صائب

++ چنان که ما به خیال تو رفته ایم ز خویش

به عمر خویش کس نکرده است چنین سفری

        - آفرین لاهوری

+++ از بس که جا به دیده ی مردم گرفته ای

هر کس که دید آینه را، دید روی تو...

- بینش کشمیری

++++ مرسی شاعر برای این شعر نابت و دکلمه ی زیبایت...(محض یادآوری)

+++++ باید خیابانی پیدا کنم و در متنش تُف شوم! بهترین خیابان عالم که من تنفری خاص، همراه با دوست داشتن نسبت بهش دارم "انقلاب" است.(البته با چاشنی" ولیعصر") عادت کردم که آخر هر هفته، راه بروم و راه بروم و راه بروم به مقصد هیچ جا! فقط بوی کتاب بپیچد در شامه ام و نفس بکشم...

++++++ و اما  "این" جیگر ِ لعنتی ِ خوردنی ِ دوست داشتنی!

+++++++ تیتر از سیدعلی صالحی عزیز.

به یکی از دوستان سپرده بودم برام یکسری عکس بیاره، امروز که فلش رو برام آورد، توش پر عکس بود. یه پوشه هم بود که کلی ترول داشت اما یکی از ترول ها خرخره م رو گرفت! منو یاد مطلبی که مدت ها پیش خونده بودم( فیسپوک) انداخت.

برای دیدن ترول کلیک کنید.

و اما اون مطلب:

«نوشتم "50% زن هایی که تن فروشی می کنند متاهل هستند" و گفتی :" من سیاسی نیستم."

نوشتم:"75% معتادها جوان هستند." و تو گفتی:" من سیاسی نیستم."

نوشتم:" پسر کروبی که الان در انگلیس سنگ مردم را به سینه می زند با پول همین مردم رفته" و گفتی :"من سیاسی نیستم."

نوشتم:" 35% دخترها بکارتشان را به خاطر دروغ ازدواج از دست می دهند" و گفتی :" من سیاسی نیستم"

نوشتم:" به پسران و دختران در زندان تجاوز می شود" و تو گفتی :" من سیاسی نیستم"

نوشتم:" پدری برای جهیزیه دخترش کلیه اش را فروخت" و گفتی من سیاسی نیستم.

نوشتم: " سن خودفروشی دختران بخت برگشته از فقر به زیر 14سال رسید." و تو گفتی من سیاسی نیستم.

نوشتم:" آمار اسیدپاشی و کشتن دختران به بهاننه عشق زیاد شده" و تو گفتی...

"خانه ات را ازت گرفتند، پسرت معتاد شد، دخترت فاحشه، زنت به فکر طلاق..."؛ "من سیاسی نیستم."

"پاسپورت ایران بی ارزش شد، نامش باعث ننگ، ورزشکارش از بدبختی پناهند شد، نخبه اش به خاطر مدل مو از دانشگاه اخراج شد، اسطوره هایش عربی شد، شادی جرم شد، تجمع بالای 10 نفر غیرمجاز شد، صحنه اعدام تبدیل به سینما شد، ایرانی اسکار گرفت شبکه خبر از غزه گفت، مخدر شیشه هم قیمت قلیان شد...

سیاسی نبودی ایرانی که بودی

سیاسی نبودی پدر که بودی، مادر که بودی، برادر که بودی، خواهر که بودی

سیاسی نبودی انسان که بودی...»

بله و این است وضع ما که...

+ چند وقت پیش(اوایل تابستون) شماره یکی از این هایی که جلوی یکی از بیمارستان ها آگهی فروش کلیه زده بودن رو گرفتم! می خواستم ببینم واسه چی تن به این کار داده! بوق که می خورد قلبم داشت از شدت ترس(خودم هم نمی دونم چرا) می اومد تو دهنم! یه پیرزن گوشی رو برداشت(صداش می خورد پیرزن باشه) بعد بهش گفتم که شما این آگهی رو زدید؟ گفت نه پسرم زده!!! گفتم واسه چی می خواد بفروشه؟ گفت داداشش تو زندانه، زن و بچه ش هم بدبخت شدن، واسه جور کردن دیه می خواد... نمی دونم راست می گفت یا نه ولی مسلماً خیلی ها هستن که به این درد گرفتارن.

بعد از اون جریان با خودم یه قراری گذاشتم. اینکه هر وقت پولی به دستم رسید بخشیش رو(حتا در حد 10 - 20 هزار تومن) بریزم به حساب ستاد دیه. شاید مبلغ خیلی کم باشه ولی 10 تا از این 10هزار تومن ها میشه صدهزار تومن و 10 تا از این 100 هزارتومن ها میشه 1 میلیون و شاید یک نفر با همین یک میلیون آزاد شه.

شما هم اگر خواستید می تونید. ×سایت ستاد دیه کشور×

++ جدیداً خیلی حساس شدم، شدم مثل مگس، فقط کثافت می بینم!

+++ از گروس عبدالملکیان، مجموعه "حفره ها":

از بیداری فرار می کنی به خواب

میبینی

جای دستبند بر بیداریت درد می کند

جای لب های خالی بر پیشانی ات...

جایَت در زندگی درد می کند،

زخم است...

زخم را باید خاراند

پوستش را کَند

پوست را باید کَند

انداخت روی مبل

که خانه زیبا شود.

پیرو حرف و حدیث های بسیاری که شد(در رابطه با +++ پست قبل و این پست):

موسیقی ایرانی هیچگاه "عاصی" نبوده است. در ابتدا باید "عصیان" را تعریف کرده و با یک پیش فرض مشترک حرکت کنیم. انسان در فضایی چند بعدی زاده می شود که ابعادش، با تمام تفاوت های ماهویی که بر اساس زمان و مکان دارد، ولی از یک جهت نزد انسان مشترک اند و آن وجود نیرویی برای معنی دادن به این "بودن" است. انسان بر اساس ابعاد زمانی و مکانی که در آن رشد می یابد سعی می کند تا خود را در ابتدا بر اساس شناختی نسبی و تدریجی از "خویشتن" و سپس جهان اطراف اش تعریف کند. این شناسایی و تعریف پس از آن به جنگی تمام عیار میان انسان و "بودن" تبدیل می شود و از همین نقطه، او انتخاب می کند. در عمومی ترین حالت، از ادامه دادن به این پرسش دست می کشد و "زیستن" را همانطور که هست می پذیرد و یا این جنگ فرسایشی را به جریانی مازوخیستی و بی بازگشت در خویش تقلیل می دهد و تفاله یا براده های ناشی از آن را به جهان اطاف اش پرت می کند. او - این انسان نوع دوم- یقیناً زیر بار حجیم معاصران نوع اولش لهیده می شود، اما دقیقاً همین فشار متداوم است که او را تثبیت می کند. من این نوع انسان را عصیانگر می نامم. همین انسان عاصی است که در جهان ِ جنینی خویش پرسشگری می کند، ابزار می سازد و ابزار ساخته شده را وسیله ی ساخت ابزاری دیگر می کند و آنقدر در درون مجهز می شود تا رحم را بدرد و می درد. هنر طبیعی ترین شکل این عصیان است. اما چرا طبیعی ترین؟ فقط جان های آزاد می دانند که هنز زیباترین دروغی ست که انسان غنوده است و هر ضمیر روشنی اقرار می کند که اغلب سیاست، مذهب و  و ایده های رهایی بخش انسانی چه در جامعه شناسی و چه در اقتصاداند که حقیقتی فضایی را چماغی کرده اند برای رسیدن به بهشتی موعود در زمین یا در آسمان. اما هنر نه طبقه می شناسد و نه قشر. تنها هنر است که می تواند فسیلی ترین مفاهیم را در خود تحلیل دهد و دریایی از عناصر ناهمگون بسازد. از این روی هنر، نشخوار کردن زندگی ست و کسانی که مفاهیم را قورت می دهند و نیز در حلق دیگران می تپانند با هنر بی گانه اند. حال به اولین جمله باز می گردیم. آیا موسیقی ایرانی نشخوار کردن هستی را می شناسد؟!

آثار باستان شناسی شده ی ایرانی حاکی از آن است که موسیقی و نوازندگان و خنیاگران اش حداقل در بخشی از جامعه باستانی ایران حضور داشته اند. اما چگونگی این بودن به دلیل کمبود منابع قابل مطالعه بیشتر به حدسیات نزدیک است. یقیناً از موسیقی در جنگ ها و دربار پادشاهان و مراسم مذهبی روحانیان استفاده می شده است اما اینکه آیا موسیقی قسمتی از زندگی روزمره ی مردم بوده است اطلاع چندانی در دست نیست. اشیا بجامانده از دوره ی ساسانیان، زنان و مردان خنیاگر و رقصنده ای را نشان می دهد که عموماً در حضور شاه هستند. اسامی تعدادی از این موسیقیدانان به همراه داستان هایی افسانه ای از آنها به جای مانده است که عموماً از نوازندگان دربار بوده اند. جالب است که کمتر به حضور این اشخاص در میان مردم اشاره شده است. در صورتی که یقیناً موسیقی جدای از شکل حکومتی اش در بین مردم رواج داشته است. آنچه که امروز ما به عنوان موسیقی اقوام مختلف ایرانی می شناسیم به نوعی روایت خواست هنری عامه ی مردم، جدای از چهارچوب های حکومت های مسلط بر ایران در گذشته است. اگر زمانی در ایران پیش از اسلام احتمال شنیدن آوازی و دیدن رقصی وجود داشت پس از حمله ی اعراب این امکان به شدت محدود شد. آثار این محدودیت ها در کنار اوضاع اسفبار سیاسی و اجتماعی در طول چند قرن چنان در بطن جامعه نفوذ کرد که دیگر بخشی از رفتار فرهنگی ایرانیان شد. از این روی ناگزیراً برای شناسایی خواست های هنری و غریضی عوام، باید ترانه های فولک ایرانی را باز خوانی کرد. با این حال  این روستاییان بودند که از رقص و آواز پاسداری کردند. آنجا که آزادانه و بدون پرده پوشی از خواست های جنسی خود و دغدغه های پیرامون آن سخن می گویند. مردم و هنرمندان بی نام و نشان شان، نیازهای اجتماعی و خصوصی انسان را بی تکلف بیان می کردند. از این جهت موسیقی اقوام مختلف در سراسر جهان شباهت هایی شگرف با یکدیگر دارند و با این حال موسیقی فولک روستایی و شهری ایرانی به دلایلی متعدد نتوانست همچون بلوز و یا فلامنکوو بسیاری از شاخه های جغرافیایی موسیقی خود را تثبیت کند و به نتیجه ای پربار برسد. وقتی حجم نگارش دائرالتمعارف موسیقی مقامی ایران توسط «حمیدرضا اردلان» به بیست و پنج جلد برسد، به راحتی می توان حدس زد که موسیقی اقوام محلی ایران از چه پتانسیل بالایی برای رشد و نمو برخوردار بوده است. ولی به دلیل عدم توجه حکومت ها، عدم ترویج میان عوام مردم، عدم تحقیق و بررسی دانشگاهی، دور بودن نوازندگان و موسیقیدانان از شرایط متغییر محیط و هماهنگی با شرایط جامعه، عدم نوآوری هنری و بسنده کردن به تکرار مکررات و بسیاری دیگر از دلایل فنی پیرامون سازهای محلی، در نهایت در روستا، موضوعی می شود برای مشتاقان باستان شناسی موسیقی و در شهر با چند دگردیسی سقوطی به موسیقی کلاه مخملی و از این دست می رسد....

ادامه دارد...

بیست بار متن نوشتم و بصعد دست گذاشتم روی backspace و پاااک... کمی بی حوصله ئ ام ومغزم در حالت هنگ بسر می بره!

+ از "مهدی موسوی":

از بوسه های نداده ی تو، توی خانه ام

از چشم هات، از قفس عاشقانه ام

از تو که نیستی و من انگار مرده ام

از من که سالهاست به بن بست خورده ام

از من: در ابتدای خودش انتها شده

از من که پاک عاشق آن چشم ها شده

از من که در میان عطش گریه می کند

شب ها کنار بی کسی اش گریه می کند

شب های دوست دارمت و روزهای بد

شب های من که مال تو هستند تا ابد

شب های چشم های تو و بی قراری ام

شب های دوست دارمت و دوست داری ام!

از التماس گریه که هی عاشقم بشو

از من شروع می شود و چشم های تو...

++ احتمالاً خیلی ها فیلم "نوستالژیا" از تارکوفسکی ِ بزرگ رو دیدن، شاهکاری که 30 سال پیش ساخته شده و هنوز هم که هنوزه دیدن داره، مثل خیلی از فیلم های دیگه تارکوفسکی... دیالوگی این فیلم داره که من عجیب دوستش دارم، اون دیالوگ اینه:

« چیزی از عشق های ناب میدونی؟ بدون بوسه و نه هیچ چیز اضافه ی دیگه ای، خیلی ناب و خالص، به همین خاطر خیلی بزرگ هستن "احساسات بیان نشده، هیچ وقت فراموش نمیشن"!»

+++ این روزها دوست دارم شاهین خفه شه!! یعنی کاش خفه شده بود قبلاً! دوست ندارم صداش رو روی موزیک های ترامادول بشنوم! هندزفری رو می ذارم تو گوش هام و صداش رو تا ته بلند می کنم و صدای شاهین رو نمی شنوم! دچار یه خلسه ی عجیب می شم! شاید هم یه جور بی هوشی، چیزی که بهش نیاز دارم! دارم به این نتیجه می رسم وحشتناک مجید کاظمی رو دوست دارم! یعنی فقط دوست دارم ترامادول رو پخش کنم و به درامز و گیتار و بیس ها و تنظیم و تلفیق های اینها گوش کنم! کاری هم به ترانه ها و صدای شاهین نداشته باشم! و وای از دو دقیقه ی آخر "زار می زنم" که آدم رو زنده به گور میکنه. و وای از "عاصی" که آدم رو عاصی می کنه...

+ چقدر امروز کباب شدم از رفتن "انور" کارگر افغانی که در کارگاه پدر کار می کرد. و سوختم وقتی دلیل رفتنش را فهمیدم. و خاکستر شدم وقتی "محمدعلی" دوستش دست هایش را می کوبید روی سرش و می گفت"باباش به اعتبار من فرستادش اینجا". به آن بد راه رفتنش، به آن صورت سرخش، به آن چشم های سیاهش که فکر میکنم سرم منفجر می شود. آن پوست سفیدش، سن کمش، پوست نرمش، معصومیت همیشگی نگاهش، اوج سادگی و بی شیله پیله بودنش، شهوت یک مشت حیوان، هرزه بودن چهار مغز، بی ناموس بودن 4 آشغال و... همه دست به دست هم دادند تا کار به آنجا بکشد. آنجا که معلوم نیست انور کجا رفت...

++ هیچوقت از حقوق همجنسگرایان دفاع نکردم و هیچوقت هم اون ها رو نکوبیدم. ولی همجنسگرایی با وحشی گری خیلی فرق داره، با حیوان بودن فرق داره، با خیلی چیزها که نمیشه گفت فرق داره...

اینکه یک مشت حیوان به یک پسربچه ی 16 ساله ، فقط به خاطر یک ارضائ چند ثانیه ای رحم نکنن با همجنسگرایی فرق داره...

اینکه یک بچه برای یه لقمه نون میاد یه کشور غریب، اینکه از خروس خون تا بوق سگ بسته سیمان بالا میبره و ملات درست می کنه و آجر میده بالا و چه و چه و چه و چه، بعد چندنفر از غفلت نگهبان سوءاستفاده کنن و بریزن سرش، درد داره؛ دردی به عمق همون پارگی، حتا بدتر...